تا كه بوديم نبوديم كسي ، كشت ما را غم بي همنفسي ، تا كه رفتيم همه يار شدند ، خفته ايم و همه بيدار شدند ، قدر آئينه بدانيم چو هست ، نه در آن وقت كه اقبال شكست