همه انسانها در یک چیز مشترک هستند و ان احساس تنهایی برای همین همیشه دنبال نیمه گم شده خودشون هستن اینکه چقدر سرنوشت یاری بده و بتونیم پیداش کنیم دست خودمون هست یا سرنوشت ؟
یاد نظریه افلاطون و حسادت خدا ها افتادم افلاطون می گفت انسان اول که به دنیا امد یکی بود موجودی دارای دو سر و چهار پا که هم مونث بود و هم مذکر چون دو سر داشت هیچ حیوانی نمی تونست را حت بش حملع کنه و چون هم مذکر بود و هم مونث از نظر زاد و ولد مشکلی نداشت و چون جهار پا داشت می تونست رو پا هاش استراحت کنه و نیازی به جت خاص نداشت تا خدایان حسادت کردند و گفتند این موجود خیلی کامل هست و یک صاعقه فرستادن تا از وسط دو نیم بشه از اون زمان بود که همه دنبال نیمه گمشده خودشون می گردند
البته خیلی خوب هست چون تا وقتی ادم می گرده تو گشتنش خیلی چیزهایی دیگه هم پیدا می کنه و تجریه ولی بهایی این جستجو خیلی زیاد هست
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر